امسال هم هر سیزده روز بعد از ظهرها که هوا یک

دلتنگی خوب بهاری را در خود جا می دهد مثل همه

ی سال های پیش می روم در جنگل نزدیک خانه مان

می نشینم و به سفرهایی فکر می کنم که حتما خواهم

رفت . به جاهایی که توی کتاب ها خوانده ام. پاریس

.جنگل بولونی . بارهای زیر زمینی. معابد هندو چین

اسپانیا با کولی ها و ساز و آوازشان .فکر می کنم به

هر جا که بروم مثل آنها لباس خواهم پوشم.در رقصها

و مراسمشان شرکت خواهم کرد .حتما دررستوران ها

یی که صندلی هایش را در پیاده رو چیده اند مشروب

. خواهم خورد . همه انواعش را امتحان خواهم کرد

شراب سفید . شراب سرخ . کنیاک . شراب بورگونی

شامپاین. یه جایی در استرالیا می شناسم که فقط شراب

می فروشد . هزار نوع شراب با قدمت و طعم ها و

رنگ های متفاوت . توی لوور کلی می گردم و از

واتیکان کلی عکس می گیرم .با افریقا و بومیان عجیب

و غریبش زندگی خواهم کرد . با بومیان و سازهای

کوبه ایشان خواهم رقصید . به خیلی چیزهای دیگر

.فکر می کنم. به مصر و اهرام . آرزوی ازلی من

همیشه احساس عجیبی به من می گوید با ورود به

دالان های اهرام نیروهای خاصی مرا حبس خواهند کرد

و من در کنار نفرتی تی ها و فراعنه زنده به گور خواهم شد

به اقیانوس و سفرهای دریایی . به غواصی و زیر دریایی

و ... هزاران سکانس ریز و درشت دیگر . اما اگر بدانی

با این سفرهای خیالی حتی ذره ای از میل جهان گردیم

ارضا نمی شود و هر سال بیش از پیش عطش دیدن دیدن

و فقط دیدن در من زبانه می کشد. یعنی انصاف است از

لب و گفتگوت ناشنیده بمیرم؟