خواب می بینم از شعر و شاعری خسته شده ام و فکر می کنم

این شعرو شاعری که ره به جایی نمی برد بهتراست شروع کنم

به درس خواندن و برای تخصص ثبت نام کنم و بروم تخصصم

را بگیرم شاید این طوری عاقبت به خیر شدم. بعد فکر می کنم

عاقبت به خیری که وجود ندارد اما علافی خوبیست. یک سالی

درس می خوانم و بعد تا نتیجه ها بیاید شش ماهی میگذرد و بعد

تخصص هم که چهار سال طول می کشد و با مخلفاتش یک سال

دیگر هم می پرد و چند سال باقی مانده را هم یک جوری ماسمالی

می کنیم میرود پی کارش .بعد در ادامه خواب می بینم که فکر می

کنم این چه خزعبلاتیست و از خجالت سرخ شده ام و فکر می کنم

که خوبست که دارم خواب می بینم و کسی نیست که خوابم را با

.من ببیند
جای روان پزشک عزیزم خالی که فورا یک عقده ی ادیپی چیزی

از این وسط در آورد و کلیشه اش را بردارد وشروع کند به قالب

زدن . وقتی آن طور جدی سعی می کنند آدم را در محدوده ی نرمال

زنگوله های آماری قرار دهند دلم می خواهد روی صورتشان بالا

بیاورم