گوشی تلفن را می گذارد
تصور بزاق تورا از روی لب هاش می زداید
پشت دستش را به لباسش می مالد
روی میز دست می کشد
وبا پونزی زنگ زده
تو را به دیوار حافظه اش می چسباند
پیش از آن که دیر شود